Saturday 20 November 2010

مردها

فرامرز انگشتشو گذاشته زیر نقاشی اش و می گه: این جا بنویس. می پرسم: نمی شه پشتش بنویسم؟ اخماشو کرده تو هم. تکرار می کنه: این جا بنویس. انگشتش هنوز همون نقطه ی قبلی رو نشون می ده. می گم: خب بگو. فرامرز می گه: "دو تا مرد بودند. یکیشون اون جا نشسته بود. یه مرد کوچولو هم کنارش بود. یکی از مردها دوماد مرد دیگه بود. یکیشون تا من رو دید دنبالم اومد. من دویدم تو کوچه. اون هم پشتم دوید". تکیه می ده به پشتی
صندلی اش، می گه: خب یه ورق دیگه بده. نیگاش می کنم، می گم: این داستانه چی شد پس؟ جواب
نمی ده. می پرسم: اون مرده که دنبالت اومد بهت رسید؟ رفته زیر میز و پیله کرده مداد زردی که افتاده زیر نیمکت رو بیاره بالا. می گم: اون رو ول کن یه دقیقه، آخر قصه ی این مردها چی شد؟ اومده بالا، نفس نفس زنان زیر لب می گه: این درخته باید برگ هاش زرد بشه

نشسته ایم تو حیاط زیر درخت توت. هر کی یه تیکه چوب ورداشته و داره روی خاک ها یه چیزی می کشه. هنگامه می گه: "این خانمه رفته آشپزی کنه( چند تا علف می کنه و می ذازه تو قابلمه ی خانمه). بچه اش رفته فوتبال بازی کنه. خانمه می گه: بیا بریم خونه ی خاله حشمت. پسره گریه می کنه که نه من نمی آم. خانمه می گه: خاک تو سرت. در رو محکم می بنده( با دستش خاک های جایی که در بود رو به هم می ریزه). پسره فقط یه شورت پاشه. سردشه. زیر بارونه( با چوبی که دستشه خط های زیادتری بالای سر پسره می کشه). خانمه می ره ولی بعد بر می گرده که جوراب بلنداشو بپوشه". فرامرز می گه: "یه دختر بود یه پسر. بعد خانم معلمشون از مدرسه انداختشون بیرون. بیرون مدرسه ابرها جلوی خورشید رو گرفتند. ابرهای جلوی خورشید اون رو زخمی کردند. دیگه آزادش نکردند. بچه ها رسیدند خونه. مامانشون تو حیاط بود. دختره گفت: مشقامو نمی نویسم.بعد دوید تو کوچه. خورشید خانم بلند گفت: دختره ابرها جلوم رو گرفتن نمی ذارن برم. دختره گفت: الان نجاتت می دم. مامان و داداش دختره اومدن بیرون، با هم نگاه کردن که چطور دختره خورشید رو نجات داد. بعد با دختره و خورشید بازی کردند. رنگین کمون هم در اومد. یه عالمه رنگ داشت. نزدیکای صبح گفت: خسته شدم بابا برین بخوابین. صبحش خانم معلم موهای دختره رو کم کرد، کچلش کرد. دختره گریه کرد و گفت: من نمی خوام. یکهو خورشید خانم از بالای آسمون گفت: الان یه کاری می کنم... و موهای دختره زیاد شد یه دفعه ( با چوبش ادامه ی موهای دختره رو تا سر نقاشی ابولفضل می کشه)". ابولفضل می گه:" این پسره اذیت کرده، صورتش خونی شده. بعد باباش می خواد بزنتش. افتاده تو زندون( رو نقاشی باباهه چند تا خط راست می کشه، هنگامه آروم رو به من می پرسه: میله های زندونه این؟). داره گریه می کنه. یکی تو زندون اومده زدتش، پاهاش خونی شده. باباهه رو یه دفعه دیگه بردن زندان انداختن. پسره دستش شکسته. انگشتش باد کرده چون باباش زدتش. باباهه رو واسه این بردن زندون". هنگامه سریع یه چیز دیگه کشیده. چیزی که هیچ معلوم نیست چیه، ولی یه آدم کوچولو انگار رو یه چیزی نشسته، پرسپکتیو غریبی داره. می گه: "امیرحسین تاب سوار شده ( پس اون چیز تابه، آهان). خاله نوره داره گل ها رو آب می ده. ستاره می گه: انقدر گل ها رو آب نده، خسته می شی. مرتضی اومده داره تو آب ها بازی می کنه. نور آفتاب افتاده رو صورتش، صورتش سبز شده". محمدرضا وایساده بالا سرمون. می پرسه: حالا چرا سبز؟ هنگامه می گه: خب آخه خورشید اون روز سبز بوده

فرامرز رفته ته حیاط سنگ کوچولو بیاره و بذاره جای ابرهایی که جلوی خورشید رو گرفته بودند. دم در حیاط یه موتور ایستاده. دو تا مرد ازش پیاده شده اند و دارند توی حیاط رو نگاه می کنند. یکی شون داره از پله ها پایین می آد و هی این ور و اون ور رو نگاه می کنه، اون یکی هنوز بیرون تو کوچه ایستاده. خانم نوره به در خونه اش تکیه داده. یه نگاه بینمون رد و بدل می شه. یه نگاهی که توش خیلی چیزهاست. ابولفضل می گه: این آقا ریشوئه کیه اومده تو مدرسمون؟ مرده می آد جلو و یک کاره از من می پرسه: معلمتون کیه؟ مسئول این جا کجاست؟ کله ام رو می گیرم بالا رو بهش ولی هیچی نمی گم. تو آسمون خورشید رنگارنگ می شه و نورش می پاشه از ابرها بیرون. این پایین فرامرز تو بلوزش صد تا سنگ ریخته، میاد کنار نقاشی اش می شینه و می پرسه: کافیه دیگه، نه؟

1 comment: